Gal'ya

Çok uzun zaman olmuştu, gelelim dedik.


* Olayları anlamakla zamanını harcama, bu sadece kısır bir döngüdür.

* Yalnız kalmaktan korkanlar kendilerini sevemeyenler değil midir?

* İnsan hayatının her saniyesinde aynaya bakar aslında.

* Geri almak diye bir şey yok; inşaa bitmez, bitmemeli.

* Severek başlayacak her şey ve bunu bilmekle de farkındalık.

* Açıklamaya ihtiyaç duyulan şeyden hayır gelmez.

* Tanrının çok güzel çocuklarıydık bi tarihe kadar.

* Kendine daha yabancı da, daha tanıdık bir sima da yok.

* Yansın kafalar, küle muhtacız.

* Aradığını bulmak, kaybolmayı göze almaktan geçer biraz.

* Öğrenmeyi bitirmeyenlerden öğrenecekler geriye kalanlar.

* Kaygılardan kurtulmadan güvenle varabileceğimiz bir liman yok.

* Vazgeçmeyi öğrenmek cesaretin en kuvvetli örneği.

* Dinlemeyi bilmeyenin ifade edebilmesi de mümkün olmaz.


Aklınıza takılan bir şey olursa Alice'e sorun, o size anlatacaktır.

Mantık ve Şeyler

İnsanı insan yapan zekası mıdır yoksa duyguları mı?

No:1
Geçenlerde yakın bi arkadaşım anlattı: Çocuğun çok yakın iki arkadaşı var, bunlar sevgili ve 7 yıldır birlikteler. İlişkinin son zamanları kavga gürültü, ilgisizlik ve mutsuzluklar dolu. Kız sevgilisine son zamanlarda biraz soğuk davranmaya başlıyor ve en nihayetinde kaçınılmaz son olarak ayrılıyorlar. Daha doğrusu kız çocukla buluştuğunda bu kararını açıklıyor, mekandan efendi gibi çıkıp tripli bi şekilde vedalaşıyorlar. Akabinde geçen 1 aylık sürede çocuk perişan, kız dünya mutlusu biçimde hayatlarını sürdürüyorlar derken 1 ayın sonunda bi şekilde buluşup konuşmaya karar vermişler. Konuşma tam 8 saatlik bi buluşmaya dönüşmüş ama durum stabil.

No:2
Vaktinde bi dostum bi kıza aşık oldu. O zamanlar ilişkiden yeni çıkmış, kafa trilyon geziyor ama bu kızı gördüğü andan itibaren pamuk gibi bi adam haline geldi, bütün yaşamını kızla bi ilişki kurabilmeye adadı.
Aradan 4-5 ay geçti, bunlar bi ilişkiye başlamış bulundu ve hatta ayrılığın eşiğine geldiler. Alkolizm kokan bi masada çocuk bana ilişkinin geldiği durumu ve ayrılık mevzusunu anlatmaya başladı. Yer yer ''Abi görüyorsun yaptıklarını'' diyor, an geliyor ''Ya artık yeter valla'' diye yaşadığı şeyi kötülüyor. Yani 4-5 ay önceki Romeo gitmiş, eski eşini ''Bi susar mısın lan?!'' diye yumruklayan Flash Tv karakteri gelmiş. Şimdi tabi direkt olarak öyle düşünemeyiz ama yüzeysel baktığında da durum bu.

No:3
Yakın zamanda bi arkadaşım bahsetti: Kız lisedeyken bi çocuktan hoşlanıyor, ne yapıp edip çocukla tanışıyorlar. Çocuk lisenin Çağatay Ulusoy'u gibi bi şey ama kız buna nasıl yaklaştıysa bi ilişkiye başlıyorlar. Kız dahil herkesin beklentisi çocuğun kısa süre sonra ''Yaa ben yapamıyorum hadi görüşürüz'' deyip gitmesi ki öyle de oluyor fakat bu sürede kız da çocuğun bazı hareketlerinden irrite olduğu için bu teklifi mutlulukla karşılıyor. Hatta kız bi süre çocuğa bunu nasıl söyleyeceğini düşünmüş ve çocuk kendisine bunu söyleyince rahatlamış. Neyse tabi çocuk şok, bu durumu kabullenemiyor ve kızın peşine düşüyor. Her gün mesajlarla başlayan kabullenememe okul koridorlarında yalvarışlardan kantinde (kızla ilişkisi olduğunu düşündüğü) çocuklarla kavgalara kadar devam ediyor. Hikayenin sonunda yakışıklı kralımız hazin biçimde bi paçavraya dönüşürken kızımız okulun en popüleri ünvanını kazanıyor. Hikayenin en ilginç tarafıysa; o güne dek derslerinde çok başarılı ama popülaritesi düşük olan kızımız bu olayların sonrasında sıradan bi eğitim hayatı yaşarken, haşarı çocuğumuz kusursuza yakın bi eğitim hayatına imza atıyor. Kısacası basit bi lise aşkı hayatları değiş tokuş ediyor.


Peki asıl soruya gelecek olursak: İnsanı insan yapan zekası mıdır yoksa duyguları mı?


Bu sorunun cevabını bilim insanları beynimizle açıklıyorlar. İşte garip, uzun, latince tanımların arasından seçip çıkarılmaya müsait onlarca şey. Oysa beynin insana neler yaptığından önce, nasıl çalıştığını ve kontrol edilme şeklini deşifre etmek daha mühim gibi. Yukarıdaki örneklere farazi bi başkasıyla devam ederek örneklemekten kıvanç duyarım:

 A ve B iki sevgilidir. A'nın B'ye oranla hisleri kıyas kabul etmeyecek kadar yoğundur ve B günlerden bi gün A'yı terk eder. A'nın önünde şu yollar mevcuttur;

1) B'den ayrılmamaya direnmek,
2) B'den ayrılıp kendi hayatına yoğunlaşmak,
3) B'den ayrılmak ama bekleyecek olmak,

Tercih ne olursa olsun iplerin A'nın elinde olduğunu hepimiz söyleyebiliriz sanırım. Peki öyle mi yaparız? Elbette hayır. Ya gider bar köşelerinde -gerçekten köşe, kasvetli olur diye- her gece içeriz ya da B bizi görsün diye sağda solda hayvanlar gibi fotoğraf paylaşır dururuz. Sorunun cevabını da burada bulmak mümkün.

İnsanın yapısı gereği kriz durumlarındaki standart davranışları aynıdır; halk arasındaki adıyla panik. Kriz anını yönetebilen insanlar zaten hep gıptayla baktığımız ve ''Ya ben olsam camı çerçeveyi indirmiştim herif ne sakinmiş'' dediğimiz, cool diye gıcık olduğumuz tipler. İşte yukarıdaki örnekte 3. şıkkı tercih edip, bu tercihi insan gibi değil de panik halinde yapmanın basit belirtleri de şunlar:

a) Sürekli sosyal kal,
b) Hemen her anı görülebilecek yerlerde belgelendir,
c) Hissetmesen bile karşı cinsle yakınlaş,
d) Alkol tüket,

Buradaki problem bunları yapmak değil, bütün bunları başkasını kazanma paniğiyle yapmak. Oysa B'nın A'yı terk etmesinde de olduğu gibi geri dönüşü mümkün kılacak şey yine A'nın bu kararı vermesinden fazlası değildir. Şayet A sırf B'nın bunları yapmasından ötürü dönüyorsa koyim öyle aşka çok afedersiniz. Burada dikkat edilmesi gereken husus ilişkinin bi dehlizin içinde olup olmadığıdır, şayet öyleyse zaten konu birinin dönüp dönmesinde de çok öte zaten.

İnsan olarak mantığımızın ve duygularımızın ayrılabilmesi, karar mekanizmamız ve vicdanımızın olması bizi hayvanlardan ayırıyor diye artist artist konuşup hava yapmayı biliyoruz. Peki sırf terk edildik diye olmadığımız birisi gibi yaşamanın, bi aslanın sırf acıktığı için bizon sürüsüne saldırmasından ne farkı var? Üstelik aslan harbi emekçi bi hareketle cevvallik yaparken biz d.lyarak gibi hareketler yapıyoruz ve ekmeğimizde bile değiliz.

Açıkça söylemek gerekirse ben panik halinde ilişkisini kurtarmaya çalışıp kurtarabilen kimseyi görmedim. Ha zaten o konunun temeli de egosantriktir, yazdığım hikayelerden de anlaşılacağı gibi. Örneğin terk etmek en fazla vicdani bi konu haline gelirken terk edilmek duyguları ve varlığı incittiği, bilinç tarafından tehdit olarak algılandığın için daha agresif tepkilere yol açar. Yani terk edilen insanın beyni bunu onarmak adına ''Şimdi git ve o geri zekalıyı geri getir'' der. Buradaki sorun beynin daha sonrasını görmemesinden kaynaklı olarak sadece hasarı onarmaya çalışan, öfke dolu bi yapıda hareket etmesidir. Oysa beynin bize ''Ya birader zaten giden gitmiş, bu dönse n'olcak yine gider bu'' gibi şeyler söylemesi gerekirdi. Tabi bunu yapabilenler de yok değil ama zaten o insanlar bu yazının konusu bile değil.


Ben en baştaki sorunun cevabını bilmiyorum bu arada, bilen yazsın.

Şak'r

...sonra biz patates yedik, kalıplar döküldü, ruhlar falan saçıldı sağa sola.

Sonra faytonlara bindik, kilometrelerce zulm hüküm sürdü, bi kadının eli kanlıydı ve sakallarımıza dokundu. Hepimiz birer korkaktık ama cesur gibi yaşıyorduk; kılıçlar, şaraplar, kahve, duygu durumlar ve hatta ağzımızda dikenli otlar.

Derken daha sonra şeytan geldi, kalbimize karıncalar bıraktı. Giderken kafasını bile çevirmeden tam olarak şunları söyleyip gitti:


Siz,
Rostolarınızı
Ekmeklerinizi
Şarap ve şarapnel parçalarınızı bırakıp gidin
Topuklarınız uyuşana ve hatta
Uyuşana kadar
Uyuşana
Kadar
Uzaklara gidin.

Talim ve Tersi

Objelerde ima olmaz abiler

En fazla yorgunluktur,

Çöker

Mesela bir kalemlik

Ne kadar çıldırasıya olabilir

En azından öğle vakitlerinde.

Şimdi bir hiaye düşünsem,

En çok soldan sağa geçen ayıplıklar

Birleşik cümleler ve huzursuzluk,

Reçeller,

Şehirler,

Belki mola yerlerindeki molalar,

Kot pantolonlarımız ve beyaz çoraplar.

Ben dilimizi çok iyi biliyorum

Dağ,

Ova,

Biber,

Tokluk ve açlık gibi aşırı şeyler

Bu kadarına izin veriyor diğer taraftan

Sınırlarımız.

Zaten nereye gitse bir kaplumbağa,

Ona yol hep yoldur,

Çimenler ona da yeşildir, bizim gibilere de

Biz gibilerin de

Canı harbiden cehenneme.

Şey diyesim var:

Ne kadar düşünsem aklıma hep aynı şarkı geliyor;

Caka, fiyaka ve afil arıyor

Duk.

Hini

* Yaz'caz tabi b'olum.

* Kış aylarını sevmiyor ve sevenleri de samimi bulmuyorum. Kar hariç.

* Mavi tayt üstüne kırmızı don giyen adamları kahraman yaptıysak suçu biraz olsun kendimizde aramamız da lazım.

* Reha Muhtar bu ülkenin 'Azalarak biten' ünlülerinin en önde bayrak taşıyanıdır.

* Geçen hafta arkadaşımım barının açılışı için İzmir'e gittim ve 3 günde dünya kadar olay yaşadım. Neticede o bar açılmadı ve yine gitmem gerekiyor.

* Finansal terimlerden en komiği 'Dalgalı kur' bittabi.

* Mona Lisa neye gülüyordu böyle acab?

* Bazen "Keşke Levent Yüksel Zalim klibinde tır şoförünü canlandırmamış olsaydı" diye düşünürüm.

* Putin'in vaktinde Merkel'le görüşmeye gittiğinde sırf Merkel köpekten korkuyor diye; köpeğini görüşmenin olduğu odaya kadar getirmesinden büyük ruh hastalığı olabilir mi? Evet olabilir. Merkel dua etsin ki Putin o köpeği "Tut olum ıstısısısıs" diye Merkel'in üstüne salmadı. Salabilir çünkü.

* Buralar hep putluktu.

* Yazıyor ve aylarca uğramıyorum. Biz de böyleyiz işte.

E- Kitap: Anlatıyorum

Wattpad üzerinden absürd mizahlı gibi bir kitaba başladım. Okumak isterseniz -ki istemeniz iyi olur- linke dokunarak ulaşabilirsiniz.

http://w.tt/1P2XJhb

Öl'm

Bi park ortasında ölü bulunan çingene;
Cebinden bilyeler dökülmüş,
Bilinmeyenler de dökülmüş,
Haliyle
Ve işin enteresan tarafı şudur derler:
O çingene öldüğünde o parkta,
Bir yaprak orta yerinden bükülmüş,
Bükülmüş de bükülmüş
Sonbahar gelmiş, yaz dediklere yere.